Ze was er weer.
Mijn bovenbuurhondje.
Ze heet Nicci.
Ik noem haar Nicci-niks.
Ik vind haar namelijk helemaal niks.
Ze is net zo groot als wij zijn, enorm druk, drinkt uit mijn waterbak en Vrouw geeft haar veel te veel aandacht.
Ik vind honden best leuk, hoor maar dan wel van een beetje formaat.
Niet zo’n zenuwachtig onderkruipsel.
Puck vindt Niks geweldig; eindelijk iemand die banger is dan hij is.
Ook haar biedt hij zijn buik aan.
Ik kijk haar weg.
Als ze ook nog met mijn roze muis gaat rondlopen, kijk ik naar Vrouw.
Het is visite, ik blijf beleefd maar als je niet wil dat ik die muis uit haar bek sla, moet je NU wat doen.
“Nicci gaat zo weg,” zegt Vrouw.
Maar Nicci-niks gaat helemaal niet weg.
Ze blijft rond hannesen met mijn hengel met veertjes, mijn pluche kikker en rode boa.
Gelukkig staan de voerbakjes op het aanrecht.
Ineens gaat Niks niezen.
“Oh je”, zegt de buurvrouw. “Dat is van al die veertjes.”
Het is het sein voor de aftocht.
Daarna is alles weer normaal.
Al heb ik mijn roze muis verstopt.
Pimmetje