Bijna...

Bijna had ik hem.
Hij zat met zijn oranje vleugels op de witte bank.
Onrustig keek hij om zich heen.
Alsof hij voelde dat ik keek.
Ik wachtte heel lang en zat doodstil.
Maar mijn staart bewoog per ongeluk.
Weg was ie.
Hoog in de blauwe lucht.
Met zijn oranje vleugels nog onwennig in de zon.
Het geeft niet.
Want terwijl de zon mijn zwarte neusje, roze kleurt,
En mijn bange broertje Puck zich heeft verstopt onder de tuintafel.
Weet ik zeker dat er nog heel veel vlinders gaan komen.
Al staat dat rothek me natuurlijk wel gigantisch in de weg.
Wat een kattekutterij is dat, zeg!
Is het nou zo erg dat ik even bij de buren ga gluren?
Of in de vroege dagen ga jagen?
Mooi dat ik niet meer loslaat als ik de bovenkant vast heb.
Vrouw kan aan me trekken tot ze een ons weegt.
Het is voorjaar!
De vogels fluiten.
De eenden kwaken.
Het glas kleurt groen.
En ik mis alle lol.
Althans…
Bijna…