Tegenwoordig gaan we op dagtocht.
Vrouw vindt het niets.
We vertrekken in de ochtend en komen weer terug als we honger krijgen.
Bij Pim is dat al na een uur.
Maar bij mij duurt het langer.
Vrouw roept dan.
Meestal betekent dat snoepjes, eten of een knuffeltje.
Dat is wel leuk om voor terug te gaan.
Maar soms zijn er belangrijkere zaken.
Dan kan Vrouw roepen maar ik hoor niets.
Het was ZO spannend.
Er zat een hele grote vogel in het water.
En die had HELEMAAL niet in de gaten dat ik hem aan het vangen was.
Ik zat goed verstopt in het gras aan de kant.
Niemand zag me.
Behalve Vrouw.
Die bederft dan weer alles.
“Puck, laat die eend met rust en kom naar binnen.”
Puck? Puck? Ik ken geen Puck.
Loop nou even door.
Maar Vrouw kwam ook door het gras heen.
Zo word je van jager, zelf een prooi.
Tis jammer.
Morgen maar weer eens proberen.
Op de volgende dagtocht.
Puckje