Ik trap er altijd weer in.
Er verschijnt een bak met tralies voor het deurtje.
In die bak worden op het dekentje snoepjes gedaan.
Ik ga ze opeten, hup, deurtje-met-tralies dicht en ik zit gevangen.
Vlak voordat ik naar buiten werd gedragen, zag ik mijn bange broertje Puck onder het bed schieten.
“Die komt de volgende keer”, zei Vrouw grimmig.
In de auto heb ik alles bij elkaar geschreeuwd.
Nadat ik eerst alle snoepjes had opgegeten natuurlijk.
De bak stond niet voor het raam, dus ik zag niets.
Na de autorit kwamen we in een grote kamer waarin ook een andere hond zat.
Daar ging Vrouw erg idioot tegen doen.
Hallo, ik zit hier opgesloten in een bak met deurtje-met tralies!
In een andere kamer kwamen we bij een mannelijke reus die ik al eens eerder had gezien.
Bad news.
Ik mocht uit de bak maar kreeg meteen iets kouds tegen mijn buik, een prik in mijn nek en een pil die heel vies smaakte.
Daarna op de weegschaal.
Mijn gewicht was prima.
Logisch, dit was de mannelijke reus die eerder zei dat de etensbakjes van de kat LEEG hoorden te zijn.
Nooit te veel eten geven.
Wat een onbenul!
Vrouw stond onnozel te giechelen en lette niet op.
Toen heb ik maar even wat rond gekeken, kastjes open gemaakt en me onder de verwarming verstopt.
Vrouw heeft me eronder vandaan gehaald en in de bak met tralies terug gedouwd.
Op de terugweg weer niet uit het raam kunnen kijken.
Bij thuiskomst Puck een knal gegeven en ondersteboven in het hek gehangen.
En de voerbakjes waren weer leeg.
Pimmetje