Er woont een hond in de buurt.
Dingo, heet ie.
Zwart, groot, pluimstaart, druk.
Ik ken hem via Vrouw.
Ze komt vaak thuis met de geur van Dingo aan haar handen.
Ik ruik dan even.
“Dat is Dingo”, zegt Vrouw. “Hij jaagt op katten. Goed opletten als hij in de buurt is.”
Whatever.
Laatst liep ik langs de sloot.
Kom ik daar Dingo tegen.
Los, oog in oog.
Ik herkende meteen de geur.
Zozo.
“Ben jij Dingo?”
Hij bleef staan.
Ik ging zitten.
Als je problemen wil gaan we even praten.
“Ik ben Dingo en ik jaag op katten,” zei hij trots.
Waarom?
“Eh…omdat..eh…”.
Kijk, dat bedoel ik nou.
Typisch Honds.
Je vraagt iets en ze weten het niet.
“Kom Dingo”, riep zijn Vrouw.
Dingo draaide zich om en liep braaf mee.
Vrouw gluurde tussen de heg.
“Pim dat scheelde niet veel!”
Ik keek Dingo na.
Whatever.
