Het is weer zover.
Vrouw praat tegen het Apparaat.
Dat doet ze vaak sinds ze thuis is.
En het Apparaat praat ook terug.
Dat moet het Apparaat weten.
Ik zoek intussen iets om te eten.
Ineens word ik opgetild.
“Jongens, dit is Pim!”
Ik hang onhandig in de armen van Vrouw.
Er klinken geluidjes uit het Apparaat.
“Aaaaaah”…
“Wat lief…”
Gênante vertoning is dit, zeg!
Iedereen ziet mijn buik.
Ik worstel me los en maak dat ik wegkom.
’s Nachts gooi ik de vaas met bloemen om.
Het water kruipt onder het Apparaat.
Het zoemen stopt.
Eindelijk.
