Vanmorgen zat ik klem tussen het nachtkastje en de muur.
Van beiden begrijp ik niet goed waarom ze er staan.
En mijn fout is het sowieso niet.
Kijk, er zijn dagen dat Vrouw te lang in bed ligt.
Geen idee waarom.
Er worden niet op tijd brokjes in de bakjes gedaan en er gaat geen deur open, dus ik kan niet naar buiten.
Dan loop ik achter op schema.
Waarom?
Omdat we wat liggen te liggen.
Puck ligt er altijd bij.
Met zijn neus diep in het dekbed of tegen de schouder van Vrouw aan.
Watje!
Soms laat ik het maar een beetje.
Maar vaak duurt het me te lang.
Eerst klim ik op het bed.
Staren naar Vrouw.
“Pim toe”.
Als ze niks zegt, tik ik met een poot tegen haar wang.
“Pihim”.
Ja, sta dan op!
Als ze blijft liggen, bekijk ik wat er allemaal tegen de grond kan.
Vanaf het nachtkastje.
Dat is best veel.
Helaas viel er nu iets áchter het nachtkastje.
Heeeeeeeh, dat had ik nog niet meegemaakt.
Wat ligt daar nog meer?
Wat ruikt het trouwens..k…!!!
Toen zat ik dus vast.
Pijnlijk.
Maar ze stond wel op.
Pimmetje
