Als je voorgaande stukjes leest, is het net of ik me niet weet te gedragen.
Het tegendeel is waar.
Ik ben een keurig opgevoede, charmante, intelligente kater.
Ik geef zelfs poten!
Ja, poten.
Daarmee ben ik slimmer dan het domme bovenbuurhondje want zij kan dit niet.
Zij is sowieso niet iemand om echt rekening mee te houden maar daarover een andere keer meer.
Er zijn momenten in mijn kattenleven die zich uitstekend lenen voor het geven van een poot.
Als ik op de krant zit bijvoorbeeld, die Vrouw wil lezen.
“Hè, Pim ga weg”.
Dan leg ik een poot op haar hoofd.
Succes verzekerd en ik kan blijven zitten.
Er zijn meer mooie pootmomenten.
Bijvoorbeeld als ik in het wasbakje naast de porseleinen bak van Vrouw zit.
Ze vergeet me dan wel eens te aaien.
Poot.
Of ‘s ochtends als ze samen met Puck te lang in bed blijft.
Dan klim ik ook op het bed, loop langs mijn bange broertje en ga naast haar hoofd zitten. Als ze niet reageert, leg ik een poot op haar neus die ik langzaam naar achteren haal.
Vrouw staat daarna vrij snel op.
Er is een moment dat niet geschikt is voor het geven van poten.
Dat is als Vrouw om een poot vráágt.
Dan draai ik haar mijn kont toe.
Want een echte kater geeft natuurlijk wel poten.
Maar alleen als het hem uitkomt.
Pimmetje