Ik zit bovenop de kast.
Het was een hele sprong maar ik ben er.
Puck kijkt toe vanaf het bed beneden.
Hij ligt keurig op zijn dekentje.
“Het mag niet wat jij doet.”
Nee maar ik rook iets heel lekkers.
Ik heb het bijna maar er ligt een hoop in de weg.
Er vallen dingen van de kast op de grond.
Ineens staat Vrouw in de kamer.
 “Pim! Dat is voor dierendag!”
Mooi.
Ik ben dier en het is dag.
Wat is het probleem?
Dat was onduidelijk.
Maar ik kreeg niks.
Puck ook niet.
Prutdierendag vandaag zeg!

Vrouw kan erg dom zijn.
Mijn roze mandje was ineens weg.
Niet dat ik het miste.
Het was warm en ik lag overal en nergens.
Maar nu is het kouder.
En mijn mandje was weg.
Ik ging in de kast liggen.
Naast de wigwam die ik nooit heb begrepen.
Half op de krabplank die in een huis staat.
Vroeger stond daar mijn roze mandje.
Na drie dagen snapte Vrouw het eindelijk.
Het mandje staat er weer.
Broer Pim ligt boven in de paal.
Hij kijkt neerbuigend omlaag.
‘Baas boven baas’, denkt hij.
Maar hij slaapt niet half zo lekker als ik. 

Mijn naam is Puck en ik ben brutaal.
Zo kan ik heel hard schreeuwen.
Als ik geen aandacht krijg.
Vrouw schrikt daar erg van.
Laatst is een hele puzzel van tafel gevallen.
Als Pim op schoot van Vrouw ligt, bijt ik in zijn achterpoten.
Zo brutaal ben ik.
Vanmorgen zat ik op de vensterbank.
Het raam was open.
Een zwart witte fladderaar schold me uit.
Ik schold terug.
Vrouw kwam binnen en klapte in haar handen.
Weg was Fladderaar.
Ik blies op hoge poten tegen Vrouw.
‘Bemoei je er niet mee!’
Lig nu weer onder het bed.
Toch iets te brutaal.

Gisteren ging er even iets mis.
Ik had heerlijk geslapen.
Tegen etenstijd rekte en strekte ik mezelf de keuken in.
Klaar voor het avondprogramma.
Eten, snoepjes, spelen, buiten, klieren, etc.
Zegt Vrouw: “Ben laat terug vanavond, dag”.
Nou ja zeg!
Er was eten in de bakjes maar er waren nergens snoepjes.
Toen Vrouw terugkwam, zat ik naast een lege snoepautomaat.
Puck moest poepen en rende naar buiten.
Vrouw wilde naar mand.
Maar dat kon niet.
Want in het donker ben ik op het bankje in de tuin geklommen.
En pas heel laat….
Kwamen Puck en ik weer terug.
Dag…

Het is weer zover.
Vrouw praat tegen het Apparaat.
Dat doet ze vaak sinds ze thuis is.
En het Apparaat praat ook terug.
Dat moet het Apparaat weten.
Ik zoek intussen iets om te eten.
Ineens word ik opgetild.
“Jongens, dit is Pim!”
Ik hang onhandig in de armen van Vrouw.
Er klinken geluidjes uit het Apparaat.
“Aaaaaah”…
“Wat lief…”
Gênante vertoning is dit, zeg!
Iedereen ziet mijn buik.
Ik worstel me los en maak dat ik wegkom.
’s Nachts gooi ik de vaas met bloemen om.
Het water kruipt onder het Apparaat.
Het zoemen stopt.
Eindelijk. 

Er gebeuren rare dingen in huis.
Vrouw lag ineens op de grond.
Ze zwaaide met al haar poten terwijl de telefoon praatte.
Puck vond het ordinair.
“Dat doen wij toch ook niet?”
Zwijgend keken we toe.
Af en toe sloeg ik eens met mijn poot op het haar van Vrouw.
Misschien was dat het spel?
Vrouw ligt niet vaak op de grond.
“Pim laat dat, ik doe yoga!”
Ineens was het klaar.
Vrouw klom weer overend.
De telefoon ging uit.
De televisie aan.
Ik nestelde me naast Vrouw op de bank.
Puck ging aan de andere kant.
Eindelijk weer in balans.

Ik ben Vrouw erg zat
Het lijkt wel of ze nooit meer weggaat.
Gelukkig schijnt de zon veel.
Puck en ik zitten vaak in de tuin.
Beetje de fladderaars bekijken.
Beetje klieren met elkaar.
Eerste vlinder gevangen.
Zo uit de lucht geplukt, jongen!
In een keer.
Triomfantelijk hield ik hem onder mijn poot.
Wat zou ik er eens mee gaan doen?
Helaas bemoeide Vrouw zich hier ook weer mee.
“He Pim, doe niet, laat hem los.”
Ik heb meteen de vlinder opgegeten.
Lekker was ie niet.
Maar zeg nou eerlijk.
Wie heeft er wel baat bij deze situatie?