Mooie zonnige dagen zijn het.
Lekker warm en fris genoeg om op stap te gaan.
Er zijn veel spinnen, kikkers en vogels.
Ik had weer een vliegende krijser te pakken maar Vrouw gilde nog harder.
Enfin, die heb ik maar weer weg laten vliegen.
Het is fijn rondscharrelen tussen de bladeren en struiken.
Soms kruipen we ’s morgens bij Vrouw in bed.
Dan is het nog koud.
Puck valt meteen in slaap.
Ik ga me eerst eens lekker wassen.
Net als ik bij mijn achterpoot ben, begint Vrouw te tutten.
“Wil Pimmetje een kieteltje?”
Nee!  
Laat nou.
Ben net zo lekker bezig.
Ik houd sowieso niet  van dat gemuts.
Ineens val ik toch in slaap.
Het is zo warm en zacht.
En in mijn dromen…
Vang ik net zo veel vogels als ik wil.

Pimmetje

Ik heb een nieuwe poepdoos.
Omdat ik zo zanik, zegt Vrouw.
Dit is helemaal niks.
Hij is van karton en Pim zit er de hele dag bovenop.
Ik kan niet poepen als Pim boven me zit.
Hij vindt de doos zo leuk, zegt ie.
Bah, wat vervelend allemaal.
Hij staat precies op de plek waar ik in huis poep.
Nu moet ik een andere plek zoeken.
Ik kan wel proberen om in de doos te poepen, hoor.
Maar de kans is groot dat Pim door het dak zakt, als ik bezig ben.
En dan durf ik niet meer.
Waarom gaat Pim er nou niet in?
Dan pak ik wel een andere bak.
Die blijven dan schoner.
Maar nee, hoor.
Meneer heeft denkbeelden.
“Je hebt een doos om te poepen en een doos om te klimmen”, zegt Pim.
“En deze is om te klimmen.”
Einde verhaal.

Puckje

Als Vrouw gaat afwassen, krijg ik snoep.
Ooit heb ik dat verzonnen.
Eerst worden in de mand met oud papier twee snoepjes gelegd.
Dat is lastig, want de snoepjes glijden onder het papier als je ze wilt pakken.
Het is een heel gedoe om alles eruit te krijgen.
Daarna gaan er snoepjes in het rare ding, waar ik ze zelf uit moet slepen.
En dan gaan er nog snoepjes in een ander stom ding.
Maar die is eigenlijk best makkelijk.
Het is heel programma maar als alles lukt, heb ik veel snoepjes.
Als Vrouw tenminste afwast.
Soms gebeurt dat niet.
Dan is ze allerlei andere dingen aan het doen en vergeet ze mij snoep te geven.
Ik help herinneren door in de weg te lopen.
Maar dat geeft niet het gewenste effect.
Ze struikelt, scheldt en roept.
Dat ik weg moet en zo.
Uiteindelijk ga ik maar in mijn mandje liggen.
Geen snoep vandaag.
Als ik halverwege de avond wakker word, liggen er twee snoepjes op mijn buikje.
‘Sorry Pim’, zegt Vrouw zachtjes.
Hmm.
Tis niet het juiste aantal.
Maar ik kan ze, zonder al te veel gedoe, snel opeten.
Dat is ook wat waard.
Maar morgen weer afwassen, hoor.

Pimmetje

Klunskat zijn, heeft nadelen.
Pim klimt in een boom om over het hek heen te kijken.
Ik heb het al drie keer geprobeerd.
Alle takken kraken, ik gil nog heel hard en dan bonk ik naar beneden.
“Weer mislukt, Puck?” roept Vrouw dan achter de heg.
Irritant.
Waar ben ik eigenlijk goed in?
In vangen.
Denk ik.
Maar Pim vangt ook.
Alleen had ik nu iets heel aparts gevangen.
Gauw naar Vrouw brengen.
Helaas ging ze gillen.
Ik kotsen.
Partij ziek, zeg.
Pim bleef op veilige afstand.
Vrouw gilde maar door.
“Een kikker, een kikker.”
Oh, was het dat?
Hij leek dood, eerlijk gezegd.
Ik kreeg even bijna geen lucht.
Vies, hoor.
Dan heb ik dan weer.
Vang ik het verkeerde.
Zucht.
Dank u.
Voel me inmiddels beter.
En de kikker is weg.
Vrouw trouwens ook.

Soms, hè, soms….
Moet ik gewoon even naar Vrouw toe.
Dan ben ik eigenlijk heel druk met zaken buiten het hek.
Maar moet ik ineens terug.
Dan loop ik de tuin in en zit Vrouw aan de tafel.
“Dag Pim, ben je daar weer?” zegt Vrouw.
Ik spring op de tafel.
En geef een kopje.
En leg een pootje op haar hoofd.
Dan weer een kopje.
En een pootje.
Alsmaar door.
Heel lang.
Vrouw vindt het leuk.
En ik ook.
Soms moet ik dat gewoon doen.
Dan kan ik daarna weer weg.

“Wat lig je daar lekker Puck.”
“Yep.”
“Bovenop de nieuwe bank.”
“Yep.”
“Wil je niet iets eten?”
“Nope.”
“Mooie kater ben je toch.”    
“Weet ik.”
“Mag ik erbij?”
“Hoezo?”
“Het gaat net.”
“Nou…”.
“Wil je een aaitje?”
“Nee.”
“Gezellig zo met zijn tweetjes”.
“Buiten regent het.”
“Hadden we leuk gespeeld?”
“Dat was Pim.”
“Oh nee, dat was Pim”.
“Dat zeg ik”.
“Je mag niet meer in de gordijnen.”
“Waarom hangen ze er dan?”
“Ze zijn net nieuw.”
“Ze klimmen heerlijk”.
“En je mag alleen op een deken of op een kussen op de bank.”
“Poeh, poeh”.
“Maar verder ben je wel lief.”
“Ik ga.”
 

Vanmiddag ging er iets mis.
Ik klim regelmatig in een boom.
Dan kan ik over het hek heen naar Vrouw kijken.
En naar Puck, die onder de tuintafel ligt
Vrouw kan niet over het hek en Puck wilde niet.
Ik klom weer naar beneden en zag ineens een bal die voor mijn poten rolde.
Bal?
Had Vrouw die gegooid?
Nee, dus.
Hij was van een hond!
Een drukke, bruine, springerige, grote hond.
Buiten MIJN hek.
Hij stond ineens naast me.
“Haaaaaaaaaaaaaaaai, wie ben jij?” vroeg hij vrolijk.
Ik maakte dat ik weg kwam.
Hij achter me aan.
Met die stomme bal in zijn bek.
“Kom nou speeeeeeeeelen!”
Ik snel de tuin in.
Hond bleef bij het poortje.
 “Ach, wat een leukerd,” zei Vrouw.
Die spoort ook niet.
“Pim, je lijkt wel een eekhoorn.”
Jaja, geestig doen over mijn staart.
Maar zelf geen hond durven wegjagen.
Hond is weg gegaan.
Met de bal.
Daarna ben ik maar een beetje in de tuin gebleven.
Iemand moet toch op Vrouw en Puck letten.
En dat is Pim de eekhoorn.

Vrouw is lui.
Zij heeft een bak waar water doorheen gaat.
Dan verdwijnen alle plasjes en poepjes.
Bij ons blijft het maar liggen.
Oh, het wordt er wel uitgehaald, hoor.
Maar schoonmaken?
Vroeger, toen ik nog klein was, had ik één bak met broer Pim, zusje Marli, mama en tante.
Dat was veel voor op een bak.
Het stonk.
En ik ben erg schoon op mezelf.
Dus ik vond die bak afschuwelijk.
In dit huis deel ik maar liefst drie bakken met broer Pim.
Maar Pim gaat altijd als eerste op een schone bak.
Hij moet best vaak en maalt nergens om.
Ik ga moeilijker en dan kan ik ook nog na Pim, op een vuile bak.
Vreselijk.
Daarom ga ik veel naar buiten.
Al mijn poepjes verstop ik in de tuin, onder de grond.
Helaas regende het drie dagen.
Dan gaat het niet.
Maar ik wilde ook niet op de bak.
Dus poepte ik alle dagen op de mooie mat in de kamer.
En pas gisteren besloot Vrouw eindelijk alle bakken helemaal schoon te maken en opnieuw te vullen.
Het werd tijd.
Ik ging snel voordat Pim wakker was.
Heeeeeeerlijk.
Nu nog doorspoelen.

Puck

 

Tegenwoordig gaan we op dagtocht.
Vrouw vindt het niets.
We vertrekken in de ochtend en komen weer terug als we honger krijgen.
Bij Pim is dat al na een uur.
Maar bij mij duurt het langer.
Vrouw roept dan.
Meestal betekent dat snoepjes, eten of een knuffeltje.
Dat is wel leuk om voor terug te gaan.
Maar soms zijn er belangrijkere zaken.
Dan kan Vrouw roepen maar ik hoor niets.
Het was ZO spannend.
Er zat een hele grote vogel in het water.
En die had HELEMAAL niet in de gaten dat ik hem aan het vangen was.
Ik zat goed verstopt in het gras aan de kant.
Niemand zag me.
Behalve Vrouw.
Die bederft dan weer alles.
“Puck, laat die eend met rust en kom naar binnen.”
Puck? Puck? Ik ken geen Puck.
Loop nou even door.
Maar Vrouw kwam ook door het gras heen.
Zo word je van jager, zelf een prooi.
Tis jammer.
Morgen maar weer eens proberen.
Op de volgende dagtocht.

Puckje
 

Dit is leuk, zeg.
Wij zijn niet alleen uit de tuin.
Vrouw is OOK uit de tuin.
En niet om ons te zoeken.
Nee, ze zit zelf ook maar wat te zitten.
In de zon.
Vlak voor de coniferen.
Net als een poes.
Ze is niet boos.
Ik heb al aaitjes gehad.
Over mijn buikje, buiten het hek, in de zon.
Knots, hoor.
Weet je wat?
Ik ga mijn Vrouw een plezier doen.
Ik ga iets vangen.
Maar wat?
Vliegen zijn niet interessant.
Puck is ook al aan het zoeken…
Waar is tie eigenlijk?
Oh, wat een kabaal.
Of er iets stuk valt.
In de tuin bij de buren.
Het klonk als glasgerinkel.
Puck komt op een drafje aanlopen.
Vrouw is meteen anders.
“Was jij dat Puck?”
Yep.
Puck is nu eenmaal een klunskat.
Die kun je nooit ergens mee naar toe nemen.
We gaan gauw weg uit de warme zon.
Voordat iemand komt.
Jammer.

Pimmetje