Prinses Daisy ‘s streefgewicht was 5.0 kg maar ze woog 6.6 kg.
“Hoeveel???” vroeg de assistente van de dierenarts terwijl we bezig waren haar in het mandje terug te frommelen.
Het gewicht werd nog drie keer herhaald, wat me irriteerde.
Ik had nog geprobeerd haar pootjes van de weegschaal te lichten tijdens het wegen maar kennelijk had het niet geholpen.
Katten zijn koninklijke dieren die veel te intelligent en erudiet zijn om zich met dierenartszaken bezig te houden.
Prinses Daisy was dus geestelijk afwezig toen ik noteerde dat ze aan het dieetvoer en een actief speelprogramma moest. En elke maand terugkomen om te wegen. Ze hoefde nog net niet in een groep te vertellen dat ze te dik was.
Het maandelijks terugkomen vormde een probleem. De jaarlijkse jacht red ik alleen dankzij een vage kennis genaamd Louis Fritz die haar helpt te vangen. Prinses Daisy bepaalt, zoals de meeste katten, erg graag zélf wie haar wanneer, waar mag aanraken. We hadden er dit keer maar 10 minuten over gedaan, maar Dikke Daisy bleek nog heel lenig. We zaten beiden onder de krabben.
Ik mocht haar thuis wegen, op voorwaarde dat ik het goed bij hield in een speciaal boekje.
Op de terugreis oreerde Louis Fritz over het belang van juiste voeding terwijl de Prinses luid haar ongenoegen spuide over de autorit. Bij zijn katten ging het ook wel eens mis, maar belangrijk was dat je het in ieder geval probéérde; dat kon toch weer een gram schelen.
“Dan stop ik wel met de paprika chips”, zei ik narrig.
“Papr..nee, dat geef je toch niet. Geen wonder dat ze….”
“Ze lust geen naturel. Kunnen we er over ophouden?”

De volgende dag telde ik minuscuul 20 dieetbrokjes uit. Prinses Daisy stond met twee pootjes náást de brokjes in het bakje en keek of ze een leesbril nodig had.
‘s Avonds liet ik een vishengel met een muis op de bankleuning dansen in het kader van het speelprogramma. Mevrouw bestudeerde op haar bolvormige achterwerk langdurig een afgewaaid blaadje in de tuin
Van achteren leek ze net een minivrouwtje in een Boerka.
Na drie dagen bleek de Prinses ernstige obstipatie van het dieetvoer te hebben.
Laxeermiddelen en diverse klysma’s volgden.
Toen woog ze zowaar 5.5 kg.
En was ze bijna dood.
Het weegboekje ligt bij het oud papier.
Katten hebben altijd gelijk.

Het groene briefje viel meteen op bij binnenkomst in de hal: “Er is een kat bij mij binnengelopen. Hij zit op nr. 148”.
Ik heb lang staan kijken. Nr. 148 is op de eerste etage van de flat. Dus deze mededeling riep vragen op. Had de kat de lift genomen? Of was hij van een bewoner? Maar van wie dan? En wat voor kat?
Toen het briefje er om 21:00 nog hing, werd ik te nieuwsgierig. Aangebeld op nr. 148 bij buurvrouw Riek.
Buurvrouw Riek is heel aardig, een ex-onderwijzeres, en, net als ik, dol op katten. Maar niet het type dat stiekem katten achteroverdrukt. Dat dan weer niet.
Ze deed de deur open en begon meteen met fluisteren. “Ze is er nog. Ze slaapt op de bank.”
Ik ging op mijn tenen naar binnen. Het leek wel kraamvisite.
Poes was prachtig, op haar gemak, had lekker gegeten en lag nu met haar buik naar boven te slapen. Ze werd alleen wakker om even mijn hand te likken.
Ik zat paf en was ogenblikkelijk jaloers. Waarom was ze niet bij mij naar binnen gelopen?
We onderzochten haar samen. Ze bleek goed verzorgd, erg lief maar had rondgedwaald op de eerste etage bij Riek. Ze hoorde bij niemand in de gang of flat.
“Ik ga maar naar een dierenarts morgen”, zei Riek ietwat somber. “Want ik vrees dat ze gechipt is”.
In de tussentijd noemden we haar Lady Lily. (naar Tiger Lily, ze was cypers.)
De volgende dag reed Riek in haar autootje met een kattenmandje (“Dat had ik nog”) naar de dierenarts. Lady Lily was uit zichzelf in het mandje gegaan en keek me vriendelijk aan. Ik werd nog jaloerser.
Maar niet voor lang. Een uur later ging de deurbel. Lady Lily was gechipt, bleek een man van twee jaar zonder balletjes en heette Leo.
We zaten in ieder geval goed met de “L”.
Leo was een ‘buitenkat’, die twee straten verder op woonde, en de trambaan en twee drukke wegen overstak om gezellig in onze flat een pleisterplaats te zoeken. Zo’n ritje naar de dierenarts nam de 'womanizer'  op de koop toe.
Thuis werd Leo omarmd door een Pools gezin dat hem niet gemist had. Hij was wel vaker een nachtje weg.
Mijn tuinhek sluit niet goed af, zag ik vanmorgen.
Er zit een behoorlijk gat in.
Als hij er weer is, nodig ik Riek ook uit.
Gezellig.

Lieve Puck en PImmetje,
Het was een prachtige ochtend, vol gouden zon, spinnenwebben en een lekker windje.
Mijnheer Egel kwam gisteravond langs.
Hij keek minachtend naar de kaarsjes op jullie grafjes.
Gelukkig waren er genoeg slakken.
De fladderaars hebben de tuin al overgenomen.
Wat gaat dat snel!
In het drinkbakje wordt nu druk gebadderd.
En voor het raam zaten er twee met elkaar te flikflooien.
Dat hadden ze nooit gedaan als jullie daar gezeten hadden!
De muizen dansen ‘s avonds de polonaise door de tuin.
En terwijl ik het vliegergordijn hoor bewegen…
Kijk ik onwillekeurig wie er binnenkomt.
Maar niks is meer hetzelfde.

Ik hoop dat je hebt geweten hoeveel ik van je hield lieve Puck! En hoe ik me verheugde op je thuiskomst. Maar het heeft niet zo mogen zijn. Je had dezelfde slopende ziekte als je stoere broertje Pim. Ongelofelijk dat jullie op hetzelfde moment klachten kregen. Jij was altijd fysiek iets sterker dan je broer, dus je hield het iets langer vol. Je zei vaak dat het niet goed ging, maar ik wilde niet luisteren. Ik kon het niet aan.

Dat ik jullie beiden binnen een half jaar toch moet laten gaan, kan ik alleen verdragen in de wetenschap dat jullie nu samen zijn. Dat je ondeugende broertje weer achter een deur op je staat te wachten. Tevoorschijn springt als jij komt, en dat jij dan weer schrikt. En dat jullie daarna weer samen rennen….en rennen….

Alsof er niets aan de hand is.

Mijn lieve, onhandige en kwebbelende Puckje is overleden op 8 september 2023.

De kerstbomen en muizen zullen nooit meer hetzelfde zijn.

Ik poep veel.
Heb al langer last van mijn buik en zo.
Na wat gedoe lijkt het nu beter te gaan.
En ik heb veel prooi gevangen.
De afgelopen weken wel een muis of acht.
En gisteren had ik een hoogtepunt met een jonge merel.
Vrouw was niet blij.
“Hè Puck waarom vang je nu zo veel en zo vaak?”
Gewoon..
Omdat Pim dat vroeg.
‘Let jij een beetje op Vrouw’, zei hij.
En dat doe ik dan.
Vrouw zelf vangt immers niks.
Maar het wordt duidelijk niet gewaardeerd.
Ze sloeg de deur voor mijn neus dicht.
Nou ja.
Schijt aan.

Puckje

Gisteren ben ik op de tuintafel gaan liggen.
Precies zoals mijn broertje altijd deed.
Vrouw was erg onder de indruk.
“Knappe Puck!”
Maar verder zegt ze niet veel.
Ik praat meer met haar dan andersom.
Soms schrikt ze.
Dan miauw ik heel hard.
Alsof ik iemand roep.
Ik weet het zelf ook niet zo goed.
Als het donker wordt, lig ik naast haar op de bank.
Daar heb ik nu alle ruimte voor.
Ook het eten is nu voor mij alleen.
Dat zijn wel voordelen.
Maar vanochtend ben ik van de tuintafel afgevallen.
Sommige dingen blijven toch hetzelfde.

Puck

Mijnheer Egel kwam nog dag zeggen.
Want het gaat niet zo goed.
Ik zeg het maar zoals het is.
Soms zit ik even in de lentezon op het bankje in de tuin, zoals nu.
Dan luister ik naar de fladderaars en kijk ik door het hek.
Vroeger klom ik er overheen.
Veel meegemaakt hier.
Best leuk.
Ook met die stomme Puck.
Ik had nog wel even willen blijven.
Maar ik geloof niet dat me dat gaat lukken.
Soms ga ik dicht tegen Vrouw aanliggen.
Op zo’n moment staat de tijd even stil.
You and me.
Voor altijd.

Pimmetje

Lieve lieve Pim,

Wat was het fijn dat je er was!
Eerlijk gezegd had ik altijd gedroomd over een katertje zoals jij.
Slim, ondeugend, vol met goede ideeën, en een klein hartje.
Ontelbare kopjes en pootjes heb ik van je gehad.
Altijd lepeltje-lepeltje liggen op de bank.
Zelfs toen je zo ziek was, bleef je me opzoeken.
Wat was ik trots op jou en de liefde die je me gaf.
Nu ben je weg.
En in plaats van dromen, heb ik nu herinneringen.
Daarom liet ik je schrijven.
Een blinde poging om vast te houden.
Maar liefde kun je niet vastleggen.
Alleen van genieten.
Als het er is.

Dikke knuffel,
(ook van je broer)

Vrouw

(Mjn lieve Pimmetje is 21 april 2023 overleden)

Vrouw had nieuwe snoepjes voor ons.
Erg lekker.
Ze lagen in een la in de keuken.
Ik mag eigenlijk niet op het aanrecht springen.
Daarom doe ik dat alleen als Vrouw uit de buurt is.
Op het aanrecht, kon ik makkelijk de la open krijgen.
Er lag best veel troep.
En ja…ook de snoepjes.
De deksel was er zo af maar ik kwam met mijn kop niet in het potje.
Net toen ik daar mee bezig was, stond Vrouw ineens voor me.
Ik had Puck op de uitkijk gezet, maar daar heb je dan ook niks aan.
Twee snoepjes gekregen.
En de rest is weg.
Geen idee waar.
Maar daar kom ik nog wel achter.

Pimmetje

Leuke muis gevangen.
Hij heette Karel.
Omdat het buiten koud was, nam ik hem mee naar binnen.
Vrouw werd nogal hysterisch.
Ze was net uit Mand en zag er slordig uit.
Karel verstopte zich.
Vrouw nog hysterischer.
“Pim pak die muis!!”
Als we zo gaan beginnen…
Ik ben wat anders gaan doen.
Puck ook.
Vrouw vertrok naar Werk.
Toen ze thuiskwam zat Karel net lekker in de kamer.
We hebben nog wat gespeeld maar Vrouw gilde alsmaar.
Ik heb Karel weer naar buiten gebracht.
“Sorry”, zei ik.
“Ze wil je niet.”
“Geeft niets”, zei Karel.
En hij verdween in het donker.